سرآغاز

در زندگی زخم هایی هست که مثل خوره روح را آهسته در انزوا می خورد و می تراشد 

نمیدونم چرا برای اولین جملهٔ این بلاگ این را انتخاب کردم، با این که دل خوشی‌ هم ازش ندارم ولی‌ شاید (!) بهش معتقدم. نوشتن و احساس نیاز بهش معمولا وقتی‌ سراغ آدم میاد که یه مشکلی‌ باشه ، یه جای کار بلنگه ، یه جای قلبت احساس درد بکنی‌، این ذاتیه، ولی‌ خوبه؟! می‌خوام تلاش بکنم تا خلافش را به انجام برسونم.

الان ۱۸ سال و ۶ ماهمه تقریبا، می‌شه گفت از ۱۳ سالگی شایدم ۱۴ سالگی به فکر امید افتادم و خواستم به اطرافیانم امید بدم. نمیدونم. راجع بهش صحبت نمیکنم، ولی‌ سیاه سفیدو دوس ندارم، می‌خوام رنگی‌ باشه، چند ماه گیجم، خودمو گم کردم و همش تلاش می‌کنم، و میدونم که درست می‌شه.

داشتم بلاگ یک عزیزی رو میخوندم که دوباره هوس بلاگ زدن به سرم زد، نمی‌دونم چقدر دوام میارم، ولی‌ شروع می‌کنم... 

سبز باشید