Part 1

دلتنگ گشته ام از این روزها، از این دقایق،ناخواسته و ندانسته منگ شده ام گویی،
آن بزرگوار درست میگفت، اینروزها دویدن سهم کسانیست که نمیرسند!
نمی دانم! کاش توانایی گفتن ۲ خط شعر در وجودم بود
چرا که گهگاهی ۲ خط شعری گویای همه چیز است و خود ناچیز.
فریاد خواهم زد ، بر بلندای کوه خواهم ایستاد و فریاد خواهم زد که من از بدو تولد
دچار گشته ام و رنجش را همواره به دوش کشیده ام و خواهم کشید، گله ای نیست...
دقیقا مساله "بودن" است، "بزرگ بودن"، چرا که همه مان این رسالت "بودن" را بر دوش داریم و
مشکل از جایی آغاز میشود که عدهٔ کثیری شانهٔ خویش را از این بار تهی میکنند.
نمی دانم ، شاید کودک گشته ام، شاید بزرگ!
و تو ,ای کسی که اینک در مقام خواننده نوشتهٔ من هستی لحظه ای درنگ کن و تامل، و اگر در تپش باغ خدا را دیدی همتی کن و بگو ماهیها حوضشان
بی آب است...